Dag 15: Albergeria-Portogamba (24 km)
Ik ben niets meer waard. Als wandelaar. Gelukkig waren er geen getuigen, maar anders hadden ze vanmiddag kunnen zien, hoe ik op een kort stukje vals plat diverse keren van ellende ben gestopt met lopen, en geprobeerd heb, weggedoken in een klein randje schaduw, om weer op adem te komen. Vier kilometer in anderhalf uur! (Hier kan mijn wandelclub nog een puntje aan zuigen.) Geen wonder overigens, als je pauzes langer duren dan je wandelen... Zo ver is het nu met mij gekomen. De hitte en het gewicht doen mij de das om. Dan nog eens stijgen in de volle zon, en zie: de motor valt stil.
Maar wel in een prachtige omgeving! Ik maak nu de overgang mee van het groene Galicische weideland naar de ruige heuvels die het scheidt van de rest van Spanje.
Houd vol! roep ik tegen mezelf, en waarom ook niet? Elke inspanning eindigt, vaak met een fijne kampeerplaats, en veel tijd om uit te rusten en bij te tanken. Vanavond bijvoorbeeld, in een koeienweilandje. Het dreigt de hele middag en avond te gaan regenen en onweren, maar het breekt maar niet los. De uitbraak wordt kennelijk telkens weer even uitgesteld. Net als mijn definitieve opgave, overigens.
Reacties
Reacties
Maar die wandelclub heeft er ondanks het slome tempo nog steeds zin in. En jij hopelijk ook!
Groetjes, M
Hitte en stijgen, killing!! En zweten. Allemachtig René dat is echt zwoegen
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}