Zo aan het eind van mijn avontuur een nieuw begin. Want de Vía de la Plata ligt achter mij, de kinnesinne tussen pelgrim en anti-pelgrim is niet langer actueel. Nu telt nog slechts Tarifa en ben ik peilloos/pijlloos op mezelf aangewezen.

Dat blijkt als ik na 20 soepele kilometers vanuit Sevilla de autoweg A-376 wil opdraaien. Mijn schrik is groot, als ik bemerk dat de A-376 zich inmiddels heeft opgewerkt tot Autovía. Dat betekent: verboden voor wandelaars. Gelukkig vind ik rechts een grindpad, maar waar gaat dat naar toe? Ik aarzel en na een paarkilometer het pad gevolgd te hebben, kruip ik door een grote afvoerpijp naar de andere zijde van de snelweg, waar ik het pad vind dat naar Utrera leidt.

In Utrera word ik in pension Hidalgo ontvangen door een intens treurig kijkende man van middelbare leeftijd. Het is de Spaanse Nicholas Cage, maar dan wel met beugel, waardoor hij moeilijk verstaanbaar is. Hij verontschuldigt zich door zijn mond wijd open te sperren, zijn onderlip naar beneden te trekken om zo het orthodontische werk te kunnen tonen.

Het gesprekt verloopt moeizaam. Elke keer als ik ´no entiendo´ zeg (ik begrijp het niet), vanwege mijn gebrekkige Spaans, denkt Nicholas dat het aan zijn spraakgebrek ligt, waarna hij opnieuw zijn mond wijd opent om zijn beugel aan te wijzen. Het surrealistische gesprek eindigt pas, nadat we ontdekken dat we beiden Frans spreken. Wat mij betreft een paar ´no entiendos´ te laat.