Juist op tijd bedenk ik mij dat de gebruikelijke uitval/tirade naar ´de auto en het autoverkeer´ nog niet heeft plaatsgevonden. Laat nu vandaag daarvoor een geschikte dag zijn! De ergernissen van de wandelende medemens stapelen zich op, op weg naar Algeciras.

Wanneer je deze plaats te voet vanuit noordoostelijke richting nadert, stuit je op de barrières die de moderne stadsplanners opwerpen. Het is eenvoudig ónmogelijk Algeciras vanuit deze richting binnen te lopen. Ja, een spoorlijn, een snelweg, maar iets voor een eenvoudige wandelaar? Ha! Loop jij maar 10 km óm, via het onooglijke Los Barrios, waar nog net een B-weggetje zuidwaarts leidt. Over een drukke sluiproute, zonder fiets-/wandelpad, waar de ´sportieve rijder´ zijn binnenbochtjes afsnijdt, tot onpeilbare schrik van de nietsvermoedende tweebener.

Tot in Algeciras, waar de enige toegangsweg voor wandelaars níet is voorzien van zelfs maar een vluchtstrook. Ik werp mijzelf over de vangrail om het snelverkeer te ontwijken. Overigens, rotondes, daar doe ik ook niet meer aan mee. Die sla ik over:ik steek rechtdoor, over het middeneiland. Zo laat de wandelaar zien dat hijbaas is over zijn eigen pad.

Dan lijkt de situatie zich te verbeteren: een stoep! Maar nee, deze wordt voortdurend onderbroken om het autoverkeer van dienst te zijn. Dus meng ik mij weer met tegenzin tussen het blik en de uitlaatgassen.

Zo, dat lucht op. De wandelaar is even van zijn gram verlost. Maar let op: hij respecteert de Spaanse automobilist. Deze stopt namelijk voor zebrapaden. Daar kan nog menig Europese collega een voorbeeld aan nemen.