In de ochtendschemering zie ik turend naar de oostelijke horizon, de Rots van Gibraltar. De zon doet een al te trage poging om van achter ´San Roque´ - zoals de Spanjaarden deze betwiste heuvel noemen - vandaan te komen, maar daar kan ik niet op wachten! Ik moet naar Tarifa, en dus de uitvalsweg naar het zuiden vinden in de wirwar van straatjes en steegjes. Even vragen aan de dienstdoende gemeenteambtenaar (´Busco la carretera a Tarifa´) en ik kan weer op weg.

Zo´n 20 km over de N-340, weinig opwekkend, of het moeten de vergezichten naar het zuiden zijn. Ik zie een bergrug, zó ver weg, dat kan geen Spanje meer zijn. Maar... dan zie ik daar... Afrika! Onvoorstelbaar! Bij welke wandeling maak je dat nou mee?

Dan komt Tarifa in zicht: de stad, de dam naar Isla de la Palomas, de Straat van Gibraltar. Nogmaals, ik kan het niet geloven: maandenlang verlang je naar dit moment, en dan ontrolt het gedroomde scenario zich voor je ogen. De afdaling naar het levendige havenstadje. De relatief eenvoudige zoektocht verder naar de laatste afslag naar de dam, naar het eiland dat ver de Straat van Gibraltar in steekt. Nog even. En opeens ben je er: het zuidelijkste punt van het Europese vasteland, het eindpunt van mijn tocht. Ik raak het bord met opschrift aan, en besef dat hiermee een eind is gekomen aan een 16-jarige odyssee.

Op dat moment roep ik de songtekst in herinnering, die mij gedurende al die jaren tussen Noordkaap en Gibraltar geinspireerd heeft. De hartekreet van een dromer, die hoopt de dagelijkse werkelijkheid, de dagelijkse sleur te kunnen ontstijgen, en die daarin slaagt, of althans een acceptabele modus operandi vindt:

Take to the road

To the North

There lies the chills of cold

To the South

There lies the tales untold

But in between there lies

The place to close your eyes

And I will stay

I´ll not be back

Eldorado

I will be free

Of the world

Eldorado

(Jeff Lynne, Electric Light Orchestra)