Met het oog op eerdere wandelervaringen in Spanje (onder andere tijdens de Meridiaanwandeling van 2012) wil ik ditmaal zo veel mogelijk over vastgestelde, goed gedefinieerde wandelpaden lopen. Nu wil het toeval – of de historie – dat er een prachtig wandelpad van zuid naar noord door Spanje loopt: de Via de la Plata. Dit is een route (‘camino’) die al eeuwenlang door pelgrims gebruikt wordt op weg van Sevilla naar Santiago de Compostela.

Het is een keuze met complicaties. Het pad is weliswaar ideaal qua geografie en logistiek (ik zal er een goede wandel-infrastructuur aantreffen), maar de richting is verkeerd om en ook de connotatie van ‘pelgrim op zoek naar zieleheil’ spreekt mij niet bijzonder aan. Daarom geef ik aan deze camino een eigen draai en creëer zo mijn eigen ‘El Camino al Contrario’.

De belangrijkste aanpassing is uiteraard de looprichting: ik zal de Via de la Plata in zuidelijke richting gaan lopen, van Santiago naar Sevilla. Niet alleen omdat mijn doel Sevilla is (en verder), maar ook om zo een wandelend protest te vormen tegen de matig onderbouwde gedachte dat het heil slechts op één plaats te vinden zou zijn, waar bovendien iederéén al naar toe gaat. Integendeel! zou ik willen beweren.

Daarnaast verleng ik de route, door niet te starten in Santiago maar een paar wandeldagen westelijker, aan de kust bij de Cabo de Finisterra. Dit Finis Terrae (‘Einde van de wereld’) correspondeert zo mooi met het eindpunt van mijn eerste wandeling: Land’s End (in Cornwall).

Omdat mijn einddoel het zuidelijkste puntje van het Europese vasteland is, zal ik ten slotte, na het bereiken van Sevilla, ongeveer 250 km verder doorlopen naar Punta de Tarifa. Deze kaap, vlakbij Gibraltar, is daarmee het ultieme eindpunt van mijn 16-jaar lange voettocht.