Er geldt nog geen Europese richtlijn voor het gescheiden houden van snurkers en niet-snurkers in slaapzalen, zodat ik genoodzaakt ben mijn beddegoed naar de keuken te verslepen. Dan nog even de lege koelkast uitschakelen, en zie: een rustige nacht!

Na - net als gisteren - een cafe Americano als ontbijt, op weg voor de derde etappe. Goed wandelweer, bewolkt, niet te warm, en zo nu en dan verkoelende wind. De markeringen voor de anti-pelgrim blijven problematisch. Voor het vrome voetvolk op weg naar Finisterre is alles in orde - voorbeschikt. Zij hoeven slechts gedachtenloos de aanwijzingen op te volgen. Ik heb echter alleen mijn eigen gezonde verstand om op terug te vallen. Op het moment dat dat ook niet meer toereikend is voor het bepalen van de juiste afslag, tik ik op het raam van waarachter een omaatje mij hoofdschuddend gadeslaat. El camino a Santiago? vraag ik in mijn beste Spaans. Arriba! Arriba! roept ze met schelle stem, alsof ze mij eigenhandig wil straffen voor mijn goddeloosheid. (Arriba betekent: omhoog!)

Op het terras van de herberg in Vilaserio (bestemming van de dag toch bereikt) tref ik een juffrouw die in dezelfde richting loopt als ik, naar Santiago. Een geestverwant! Ook zij is hevig geinteresseerd, want ze maakt voortdurend foto´s. Van mijn wandelgidsen. Ach ja. Ik ga er maar vanuit dat het ´smalle pad´ dat ik deze dagen volg, naar een mooie bestemming zal leiden.

Misschien zie ik haar morgen onderweg opnieuw. Kan ik haar nog eens mijn wandelgidsen laten zien.