Tosca Niterink (van Thea&Theo, en sinds enige tijd schrijfster van vrolijke reisverhalen) muntte in haar boekje over de Via de la Plata (Klimmen naar kruishoogte) al de mooie term voor een pelgrim die er vooral op uit is om een zo hoog mogelijk daggemiddelde aan kilometers te halen: de snel-grim.

Dat ben ik vandaag zeker niet! 10 km, dat is minder dan een halve rustdag. Dat komt overigens niet slecht uit, want het motregent vandaag in Galicia. Dus baan ik mij een weg langs een rij van klapperende poncho´s, in de richting van Negreira, terwijl ik hardop mijn Spaanse groeten oefen en varieer, van ongeinteresseerd tot bemoedigend: Hola-Buen dia-Buenos dias-Buen Camino!

Ook verzin ik uit balorigheid zelf maar wat Tosca-termen:

-het koppel dat meer aandacht heeft voor elkaar dan voor de voorbijgangers: de stel-grims

-de wandelaar die zich bewust afkeert van god: de hel-grim

-de wandelaar die meestal alleen loopt, en niet zo fris meer ruikt: de smell-grim

Ondanks een geimproviseerd stuk over asfalt (een routepaal gemist?) arriveer ik tijdig in Pension Carmen waar voldoende plaats is. Languit op het tweepersoonsbed (dus ditmaal geen stapelbed in een ´albergue´) schiet mij nog een wandelaartype te binnen, één die ik de laatste dagen wel heel vaak ben tegengekomen. Op weg, wandelend met in één hand een drinkbus, en in de andere een rechthoekig, plat doosje van het merk ´Apple´ of ´Samsung´. Een beklagenswaardig type. Onderweg op de camino, maar van het begrip ´loslaten´ nog nooit gehoord: de bel-grim.