Negreira is in nevelen gehuld als ik ´s ochtends het raam van mijn hotelkamer openduw. Symbool voor de schimmige quantumwereld waarin mijn voettocht door Spanje verzeild is geraakt? In deze metafoor is mijn rugzak Schrodingers Kat. Dood of levend? Is mijn rugzak terecht of niet? Staat hij teruggevonden, gereed in de kelder van hotel Santa Clara - of niet? Pas als de kelderbox geopend wordt, is het antwoord definitief. Tot dat moment zweeft mijn rugzak, en daarmee ikzelf in een schimmenwereld van zijn en niet-zijn. Bij het verlaten van Negreira ligt er een vers aangereden dode kat op het asfalt. Een goed moment om de metafoor te staken.

De échte mist trekt langzaam op boven de middeleeuwse brug van Ponte Maceira, het enige hoogtepunt van de wandeling vandaag, die over slingerende paden door oneindig eucalyptuswoud voert. Dan, met nog een half uur te gaan, aan de overzijde van het dal, de aanblik van Santiago en torens van de kathedraal. Het hart van de ware pelgrim springt open bij het zien van zijn heilige doel. Mijn hart klopt van inspanning terwijl ik omhoog klauter naar de oude stad en intrek neem in het vantevoren besproken hotel.

Er is nog geen bericht van Santa Clara (de beschermheilige van alle reizigers zonder bagage), dus ga ik nog maar eens informeren. De hotelmanager (altijd vrolijk en stralend, of er nu rugzakken afgeleverd zijn of niet) neemt me mee naar de kelderbox en opent de deur. Het Moment Supreme, Collapse of the Wave-function: voor mijn ogen materialiseert een lichtgroene, Lowe Alpine rugzak. Schrodingers kat leeft! Mijn rugzak is terecht, mijn wandeltocht gered. En de hotelmanager: hij ziet op dit betekenisvolle moment voor zich de gelukkigste mens van Santiago - en barst in snikken uit. Een wonder is geschied.