Een kroegentocht over de meseta: hoe zou dat uitpakken? Ik plan voor deze lange, warme dag een wandelritme van 6-7-4-9 km, met bij elke stop een bar/kroeg. Zo moet de hitte van midden Spanje toch te overleven zijn? In Fuenterroble pauzeer ik met twee enorme koffies, waarna ik stuiterend over de meseta Valdeseca bereik, waar ik overstap op koude melk en perziksap.

Hierop bereik ik gemakkelijk Valverde, waar ik nogmaals twee perziksap bestel. Voldoende voor de etappe naar Calzada. Het is inmiddels 2 uur in de middag en de hitte (35graden) slaat genadeloos toe. Op wilskracht (en perziksap) haal ik wankelend Calzada, waar het ene na het andere onheil mij wacht. Allereerst: de bar is met vakantie! Deze calamiteit van de eerste orde had ik niet in de planning voorzien. Ik grijp naar mijn wandelkaart en zet mijn pelgrim-look op, en zie: daar komt al een mannetje aangelopen om mij naar de herberg te leiden. (Er wordt soms geringschattend gesproken over mannetjes in bergdorpjes, maar ik zou ze gerust laten rondlopen.)

In de herberg wachten mijn een koude douche en twee koude biertjes, zodat de rust lijkt te zijn hersteld. Tot het avondmaal en voorgerecht wordt aangekondigd. Sopa? Ja sopa is in orde. Wat kan er mis zijn met soep? denk ik tevreden, tot de schaal vissoep op tafel wordt gezet. Maar, pescado no me gusta! Te laat. En dus zit ik nu als Mr Bean achter een bord vissoep met daarin rondzwemmend zeefruit. Gelukkig weet ik die enorme garnaal terug in de pan te kieperen, samen met mijn halve bord, hopend dat de juffrouw ze niet gaat tellen bij terugkeer in de keuken.

Begrip voor mijn algehele situatie lijkt ze echter wel te hebben. Mucho calor en Sevilla, mucho calor! (Veel hitte in Sevilla!). Blijft mij dan niets bespaard?