Dag 47: Rio Almonte-Cáceres (23 km)
Het ochtendlicht - rond zonsopgang - is prachtig op het Spaanse platteland. Het is dan ook geen straf om vroeg op te staan en bij het ochtendgloren te vertrekken. De hemel kleurt in rap tempo van oranje, donkerblauw naar hemelsblauw en het strijklicht wordt door de dienstdoende (amateur)fotograaf graag gebruikt voor het schieten van zijn cliché-kiekjes. Klik-klik. Zo, weer een koe met boom.
Dan daalt de hitte over het landschap en neemt het afzien een aanvang. De ruim 20 km naar Cáceres zijn oersaai. Een brede grindweg voert door weidse velden en verspreide boerderijen onverbiddelijk zuidwaarts, totdat na Casar ook de boerderijen zijn verdwenen. Aan de horizon glinstert in de verte op de bergrug een witte stad, Cáceres, een luchtspiegeling, zo lijkt het, want eenmaal binnen de stadsmuren is voor de vermoeide wandelaar geen plaats in de volgeboekte hotels.
Volgeboekt? Zou het werkelijk? Of is het eerder een reflex van de baliemedewerkers: bah, weer zo´n vieze pelgrim aan mijn balie, waarom gaan ze niet gewoon naar hun herberg, waar ze thuis horen? Waarop mijn reactie dan telkens zou zijn: Maar ik ben geen vieze pelgrim! Ik ben een vieze wandelaar!
Ps: hotel Los Naranjos had voor dit type gelukkig wel ruim plaats
Reacties
Reacties
Zo zuidelijk al! En nog denken ze in jou een pelgrim te kunnen zien. Hoe zuidelijk houdt dat eindelijk eens op en ben je gewoon een wandelaar?! Ben benieuwd waar die 'grens' ligt.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}