Dag 77: Jimena de la Frontera-Castellar (20 km)
Wat is nu toch de magie van het wildkamperen? Ik schrijf deze vraag, terwijl ik ´in de berm´ lig van de toegangsweg tot Castellar en het antwoord op die vraag míj in elk geval duidelijk is. Inderdaad: opnieuw ´in de berm´, een plek van niks, maar voor vanmiddag en vannacht even mijn thuis. En ik vóel me thuis, door mijn Hilleberg tent, die elke nieuwe plek - waar ook ter wereld - na een paar uur laat voelen als vertrouwd. Hier ben ik de baas, dit is mijn erf.
Om deze plek te vinden, is wel eerst kaartstudie nodig: waar vind ik een bosrijke omgeving, weg van de bewoonde wereld - en niet in het Parque Natural, waar wildkamperen niet is toegestaan? De heuvel vlak voor Castellar lijkt de beste optie, maar is het terrein toegangelijk? Ik heb in Spanje nog geen veldje gezien zónder hek erom heen en het bordje ´Coto privado de caza´ (privé jachtterrein).
Maar het toeval werkt (weer eens) mee. De berm is hier breed, de hekken beginnen pas na 20 m, dus voldoenderuimte voor een plek, uit het zicht (zodat ik niet opgeschrikt zal worden door ongewenste bezoekers). Daar lig ik nu, voor mijn tent,genietend van de zonsondergang, in mijn eigen koninkrijk. Deze plaats heb ik ontdekt, deze plaats is van mij. Hier in de berm voel ik mij vrij, ben ik koning van het mooiste stukje groen van Spanje.
Reacties
Reacties
Het is toch vooral IN de tent dat je prive en vrij voelt. Waar dat ding ook staat, de rits gaat dicht en je bent in je eigen wereld. Je vergeet al snel de puinzooi die voor of om je tent ligt. Dat heb ik ook altijd als wonderlijk ervaren. Zoiets heb je niet in een hotelkamer of zo.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}